Μια μαρτυρία από το μετρό της Αθήνας. Εκεί όπου οι άνθρωποι ταξιδεύουν, αλλά το θέμα είναι πλέων το πώς ταξιδεύουν! Θυμίζει έναν τόπο γεμάτο νεκρούς! Μια μαρτυρία που θα σας συγκλονίσει!
« Ξύπνησα πριν καν ακούσω το ξυπνητήρι, όταν έχω άγχος αυτό γίνετε πάντα. Σκέφτομαι πως δεν έχω τα χρήματα για τη ΔΕΗ και αμέσως σκέφτομαι το αντίδοτο του άγχους μου που κοιμάται δίπλα μου. Μέχρι να φτάσω στο Μετρό η ΔΕΗ περιμένει και για αύριο.
Και ενώ μπαίνω και βρίσκω μια θέση, βλέπω μια γυναίκα περίπου 40 χρονών με τα ρούχα της δουλειάς της να λέει πως χάνεται και πως δεν μπορεί να αναπνεύσει! Καρδιά η κρίση πανικού; Κανείς δεν την πλησιάζει παρά μόνο εγώ.
Κουνάει ταχέρια της για λάβει αέρα και ακόμα δεν μπορεί να ανασάνει σε όλη την διαδρομή. Μα κανείς δεν νιώθει την απελπισία της; Η οδηγός αντιλαμβάνεται τι έχει συμβεί και νευριασμένη της ζητά να περάσει έξω! Μα τι έκανε και της μιλάει έτσι; Αυτή δεν βλέπει πως η γυναίκα έχει πρόβλημα;
Την βοηθάω να βγει .Φωνάζει πως το είχε πριν χρόνια. «Έχω κρίση πανικού»! Ζητά λίγο νερό και εγώ κοιτώ στην τσάντα μου μήπως έχω να της δώσω. Και ενώ η γυναίκα φωνάζει για νερό, σε ένα βαγόνι γεμάτο κόσμο κανείς δεν την ακούει! Κάποιος ζωντανός της ρίχνει νερό, κάποιος της λέει να πάρει ανάσες. Συνέρχεται και ζητά συγγνώμη για την αναστάτωση.
Έρχεται το βαγόνι και θέλει να μπει. Δυο κυρίες της λένε όμως πως απαγορεύεται! Πως γίνετε αυτό; Το βαγόνι φεύγει με αυτήν απέξω! Μα τι συμβαίνει υπάρχει κανένας εκεί μέσα ζωντανός; Κλαίω, όχι μόνο από τα λόγια της αλλά και όταν καταλαβαίνω πως όλοι είναι νεκροί!
Άνθρωποι που κοιτούν την απελπισία του άλλου, αλλά στέκονται εκεί σαν ζόμπι γεμάτοι άγχος. Όλοι παγωμένοι. Φρικτή η κρίση πανικού. Σου κόβεται η ανάσα. Νομίζεις πως θα πεθάνεις αλλά αυτό δεν είναι θάνατος. Θάνατος είναι τα ζόμπι που στέκονται εκεί και κοιτούν. Οι μοναδικοί ζωντανοί στο βαγόνι ήταν 4, 5. Αυτοί που της κρατούσαν το χέρι!
πηγή: aniwthoi.net