Υπάρχουν ξωτικά;
Τα ξωτικά είναι πλάσματα εξαίσιας ομορφιάς των οποία προέρχονται από την Σκανδιναβική μυθολογία. Ήταν άνδρες και γυναίκες τα οποία ζούσαν σε δάση και άλλες φυσικές περιοχές. Ήταν πλάσματα τα οποία θεωρούνταν υπεραιωνόβια. Ακολουθώντας την περιγραφή του Τόλκιν για τον Άρχοντα των δαχτυλιδιών, τα ξωτικά έμοιαζαν με τους ανθρώπους εμφανισιακά, αλλά και ως προς την ψυχοσύνθεση τους.
Τα ξωτικά της Σκανδιναβικής μυθολογίας έχουν ύψος ανθρώπου και μπορούν να ζευγαρώσουν με αυτόν. Ξακουστοί εν ζωή άνθρωποι μπορούσαν μετά το θάνατο τους να γίνουν ξωτικά. Όσον αφορά την Γερμανική μυθολογία τα πλάσματα αυτά είχαν αρνητικό σύμβολο, αφού προκαλούσαν αρρώστιες στους ανθρώπους και στα ζώα, ενώ ήταν μικρά σκανδαλιάρικα πλάσματα.
Στην Αγγλική μυθολογία τα ξωτικά ήταν παρόμοια με αυτά που παρουσίαζε η σκανδιναβική μυθολογία. Είχαν όψη ανθρώπου, ενώ μπορούσαν να κάνουν καλό ή κακό σε όποιον άνθρωπο έπεφτε στο διάβα τους.
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία στα δάση και στους ποταμούς κατοικούσαν οι νύμφες, δηλαδή τα ξωτικά.
Υπάρχουν αναφορές και στη μυθολογία αλλά και από στόμα σε στόμα πως τα παλιά χρόνια ορισμένοι άνθρωποι είχαν την δυνατότητα να βλέπουν στα δάση και σε άλλα φυσικά μέρη, ξωτικά. Πως γίνεται όμως να μην τα βλέπουμε πλέον; Υπάρχουν και εάν ναι που πήγαν; Ίσως τώρα ο άνθρωπος να μην μπορεί να δει όλα όσα του κρύβει η γη.
Τα ξωτικά εμφανίζονταν στις σκανδιναβικές χώρες, αλλά και σε ένα μικρό ποσοστό στην Ελλάδα.
Σε ένα χωριό της Σαμοθράκης υπάρχει ένα μονοπάτι. Όποιος περπατήσει σε αυτό την ώρα που έχει φεγγάρι, θα δυο σκιές αντί για μια. Μπορεί να ακούσει και δυο ανθρώπους να συζητούν, χωρίς να υπάρχει κανείς τριγύρω.
Σύμφωνα με ένα μύθο, στη Μύλο, πριν από πολλά χρόνια εάν οι γονείς ήθελαν να καταλάβουν ένα το παιδί τους είναι αλλαγμένο με κάποιο από αυτό των ξωτικών, το πήγαιναν στην εκκλησία της Φανερωμένης και το άφηναν όλο το βράδυ πάνω στην Άγια Τράπεζα. Εάν το πρωί το έβρισκαν νεκρό σήμαινε πως το είχαν πάρει από νεράιδες.
Η Παναγιά η Χελιδονού αποτελεί έναν ακόμα μύθο. Βρίσκεται σε ένα σημείο όπου οι νύμφες είχαν φτιάξει ένα ιδανικό για αυτές μέρος. Ο μοναχός κυνήγησε με ξόρκια τις νεράιδες και τις έκλισε σε μια σπηλιά. Αυτές ήταν έτοιμες να πεθάνουν από την πείνα, αλλά κατάφεραν να ξεφύγουν χάρη σε μια γυναίκα. Κρύφτηκαν στο πέπλο της και έφυγαν με τη μορφή χελιδονιού.
Μια άλλη αφήγηση που έχει διαδοθεί, κάνει λόγο για έναν αγρότη πριν από 100 σχεδόν χρόνια, ο οποίος μπορούσε να δει τα ξωτικά. Αγάπησε λοιπόν μια ξωτικιά, μια πανέμορφη γυναίκα, την οποία μόνο αυτός μπορούσε να δει. Όπου πήγαινε την έπαιρνε μαζί του. Ακόμα και στο σπίτι του έβαζε ακόμα ένα πιάτο φαγητό στο τραπέζι λέγοντας πως εκεί κάθεται το ξωτικό. Τρελός ή όχι; Μα πόσο απέχει η λογική από την τρέλα;
Ακόμα και πριν είκοσι χρόνια στα χωριά έλεγαν πως καλό είναι να μην καθίσει κάποιος μεσημέρι κάτω από συκιά ή να μην περάσει το μεσημέρι από ποτάμι ή γεφύρι. Και αυτό διότι εάν το άτομο αυτό έπεφτε πάνω στο τραπέζι που είχαν ετοιμάσει τα ξωτικά για να γευματίσουν, θα πάθαινε μεγάλο κακό.
Σύμφωνα με τις παλαιές ιστορίες, ο κόσμος των ξωτικών και των ανθρώπων ήταν κοινός. Κάτι συνέβη όμως με αποτέλεσμα άνθρωποι και ξωτικά να διαιρεθούν.
Οι νεράιδες
Οι νεράιδες είναι γυναίκες ψηλές, λεπτές με ξανθά ή ακόμα και πράσινα μαλλιά. Συνήθως συχνάζουν κάτω από συκιές ή καρυδιές. Το καλοκαίρι τους αρέσει να πηγαίνουν στα χωράφια και να ενοχλούν τους αγρότες.
Σύμφωνα με τη μυθολογία οι νεράιδες είναι μικροσκοπικά πλάσματα με ανθρώπινη μορφή, τα οποία διαθέτουν φτερά, εύθραυστα, σαν της πεταλούδας. Οι νεράιδες εμφανίζονται ξαφνικά και δίνουν λύσεις σε σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι. Οι νεράιδες δεν είναι ορατές από όλους. Μόνο οι αλαφροΐσκιωτοι μπορούν να τους δουν. Ααλαφροΐσκιωτοι ονομάζονται τα ατομα τα οποία διαθέτουν το χάρισμα να βλέπουν μεταφυσικά πράγματα ή γεγονότα.
Οι νεραΐδες αποτελούν έναν ιρλανδικό μύθο
Πριν πολλά χρόνια όταν τα παιδιά έπαιζαν πάνω σε έναν λόφο, ξαφνικά η γη σκοτείνιασε. Ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο κάλυψε τον ήλιο και προσπάθησε να βλάψει τη γη. Το έδαφος προσπάθησε να προστατευθεί από το μεγάλο κακό. Κάπως έτσι ξεκινά ο μύθος των νεράιδων.
Οι νεράιδες μπορούν να κάνουν ξόρκια και να προβλέψουν το μέλλον. Ενώ διαφόρων ειδών νεραΐδες έχουν καταγραφεί στη μυθολογία εδώ και αιώνες. Σύμφωνα με τις λαϊκές παραδόσεις οι νεράιδες δεν διέθεταν φτερά. Οι περισσότερες από αυτές πετούσαν στις ράχες των πουλιών ή έπειτα από ξόρκια, ενώ θεωρούνται ως «οι άγγελοι» της φύσης.
Σε όλον τον κόσμο η εμφάνιση των νεράιδων σηματοδοτεί έναν θετικό οιωνό, καθώς φέρνουν τύχη.
Ποια είναι όμως η αλήθεια σχετικά με τον σκανδιναβικό μύθο των ξωτικών και των νεράιδων;
Ο σκανδιναβικός μύθος, από όπου και πρωτοεμφανίστηκαν οι νεράιδες, δεν είναι αθώος και γλυκός, όπως παρουσιάζεται στις μέρες μας. Οι νεράιδες και τα ξωτικά ήταν εκδικητικά πλάσματα που είχαν εμμονή στην αρπαγή μικρών παιδιών. Μοναδικός του στόχους να παρασύρουν σε θάνατο τους ανθρώπους και να τους εκδικηθούν.
Τα ξωτικά του Αρθούρου
Σύμφωνα με τον θρύλο, ο μάγος Μέρλιν αγάπησε ένα ξωτικό, το οποίο προσπάθησε να τον δελεάσει με την ομορφιά του και είχε ως στόχο να τον σκοτώσει. Ο ίδιος κατέφερε να σώσει τον εαυτό του από το ξωτικό, όταν κατάλαβε ότι είχε πέσει σε παγίδα.
Μερικές φόρες οι έννοιες της νεράιδας με το ξωτικό ταυτίζονται. Οι νεράιδες γεννήθηκαν μέσα σε λουλούδια και έχουν φτερά πεταλούδας, ενώ τα ξωτικά συνδέονται με τα δένδρα.
Οι νεράιδες δεν έτρεφαν μίσος για τους ανθρώπους. Είχαν όμως εμμονή με τα μικρά παιδιά τα οποία έκλεβαν.
Μέσα από τις κινηματογραφικές ταινίες των τελευταίων δεκαετιών τα ξωτικά εμφανίζονται με ένα εύθυμο χαρακτήρα. Αυτή η εικόνα δεν υπήρξε όμως ποτέ. Λίγα ήταν τα ξωτικά που δεν ενοχλούσαν τους ανθρώπους. Μοναδικός τους σκοπός να σκοτώνουν ή να κλέβουν τα μικρά παιδιά για να τρελάνουν τους ανθρώπους.